De tekening, de fiets en het venijn van een opmerking
Als zesjarig meisje stond ik eens op het podium van Theater Orpheus in Apeldoorn. De volle zaal lachte me hard uit. Een man, zittend op een kinderfietsje, had me net gevraagd of ik wist wat ik had gewonnen. "Kleurpotloden!" antwoordde ik.
Het fietsje waarop hij zat, had ik niet gezien. Het podium, de felle lichten en die man alleen al waren spannend genoeg. Die middag was er een groot, vreemd feest in het theater: volwassenen spraken veel, en kinderen werden één voor één naar voren geroepen om cadeautjes in ontvangst te nemen. Mijn broer en andere kinderen kregen kleurpotloden. Teleurgesteld had ik al een paar keer aan mijn moeder gevraagd waarom ík niets kreeg. Ik wilde naar huis, vond dat we veel te lang op die rode stoelen zaten.
En toen werd opeens mijn naam geroepen.
Marjan Krijgsheld.
Op het podium.
Ik had met mijn tekening een fiets gewonnen! Een Sparta-fiets, het is Apeldoorn, natuurlijk was het een Sparta.
Ik liet mijn fiets trots zien aan een meisje verderop in de straat en vertelde dat ik hem had gewonnen met een tekening. Haar moeder, met een scherpe toon, zei iets wat ik tot op de dag van vandaag nog hoor:
"Dat heeft je moeder zeker getekend."
Mijn moeder was tekenjuf.
Mijn kinderbrein sloeg op hol. Ik was in shock, kon geen woord meer uitbrengen. Hoe kon ze dat zeggen? Hoe kon ze dat denken? HOE KAN DAT? Zó oneerlijk. Zó gemeen. Een moeder, een volwassene, die zoiets suggereert!
Ik hield van tekenen en had een landschap met vissen gemaakt. Toen het klaar was, vond ik het niets. De vissen vooraan waren veel te groot uitgevallen. Ik wilde het niet insturen. Mijn moeder dacht daar anders over. Waarschijnlijk zag ze een mooie, wilde, vrije tekening en stuurde hem tóch op naar de Rabobank tekenwedstrijd.
En ik won.
Oefenen in het onthouden van mooie dingen
Het schijnt dat we negatieve ervaringen beter onthouden dan positieve. Een overblijfsel uit de oertijd, zodat we snel konden reageren bij gevaar. Tegenwoordig is dat mechanisme minder nodig, maar het blijft actief.
Om fijne dingen vast te houden, moet je meer moeite doen. Ik heb me voorgenomen dat te doen.
Dus bij deze: Ik ben blij dat ik toen een fiets heb gewonnen met een tekening. Het past bij mij. Toen al werd erkend dat ik vrij en autonoom schilder en teken. Ik ben een kunstenaar. Ik paste later ook perfect op de Hogeschool voor de Kunsten.
De volgende stap in mijn voornemen ‘moeite doen met het onthouden van goede dingen’ wordt mijn academietijd. Ook die verdient het om positief herinnerd te worden, ondanks sommige docenten die er een sport van maakten om je huilend en onzeker achter te laten bij hun beoordelingen.
Maar goed, dat is een verhaal voor de volgende keer.
